Dietetyczna.Gazetka.eu

Przede wszystkim udaje mi się jeść „nowomodnie”.
Powoli dodaję różne nowe składniki diety. Waga waha się między 69 a 68 kg, więc nie ma mowy o efekcie jo-jo. Jest dobrze – może jeszcze zejdę poniżej 68 kg?
Lubię ubierać się w obcisłe i sporo krótsze niż dawniej spódnice, częściej patrzę w lustro. Jak sobie pomyślę, że jeszcze 7 miesięcy temu ważyłam 92 kg, to… Ech!
Teraz moje standardowe śniadanie wygląda tak: Czytaj dalej →

Teraz pielęgnujemy osiągnięcia. 10 dni na każdy kilogram, to… 225 dni. Circa połowa czerwca 2012. No, dobrze. Jakie zmiany?

Pierwsza i najważniejsza – jem to samo, co w II fazie, ale cały czas mogę łączyć białko i warzywa. Zapominam o naprzemienności. To dobrze, bo już się robiło to uciążliwe.

Druga zmiana: codziennie zjadam sobie małe jabłko lub pół dużego (jabłka są teraz tanie, a szczególnie lobo są pyszne!) i dwie kromki chleba pełnoziarnistego. To duża zmiana, bowiem tych dwóch artykułów brakowało. Dr Dukan dopuszcza też chleb owsiany, ale takowego u mnie ani widu, ani słychu. Chleba z otrębami też tu nie widziałam. Smaruję kromkę cienko normalnym masłem. Nie lubię wynalazków olejowo-roślinnych, Czytaj dalej →

Tak, w niedzielę 16 października zakończyłam II fazę. Wyhamowałam na -22,5 kg. To o 1-2 kg mniej, niż na początku założyłam. Właściwie nie ja założyłam, tylko wyliczył mi automat na stronie internetowej dra Dukana. Ostatnie kilogramy jednak spadają już tak wolno, że uznałam, iż nie są warte dalszych poświęceń. Ponadto mam nadzieję, że – jeśli będę się pilnować, – to w III fazie uda mi się tych 2 kg pozbyć. Na forach kobitki często piszą, że w III fazie schudły jeszcze trochę. A jak się nie uda – to nic. Minus 22 z hakiem to wcale niezły wynik. Jest OK. Minęło ponad pół roku, odkąd jestem na diecie Dukana. Nie stosuję jej bezmyślnie (co już wiedzą czytelnicy mojego bloga), ale staram się dopasować – nie tylko do polskich warunków (dr Dukan jest Francuzem, więc wiele jego zaleceń się po prostu u nas nie sprawdza), ale też do własnej sytuacji Czytaj dalej →

Historia śledzia a’ la Bismarck zaczyna się na początku XIX wieku w Stralsundzie, kiedy to handlarz i piwowar Johann Wiechmann zakłada Fish cannery – sklep i bar w jednym, a następnie, po wygranej na loterii gwiazdkowej przekształca go w zakład przetwarzający ryby. Wiechmann staje się prekursorem przetwórstwa rybnego na wybrzeżu Bałtyku. Jest wielkim admiratorem Otto von Bismarcka. Na urodziny posyła mu więc beczkę marynowanych śledzi. Bismarckowi tak zasmakowały, że wyraził swoje podziękowania w osobistym liście. Sprytny handlarz zastrzegł sobie prawo nazywania płatów śledziowych nazwiskiem słynnego kanclerza. [sledzcyklopedia]

Dzisiaj więc bismarki – filety śledziowe w occie, przełożone cebulą i marchewką. Zrobiłam trzy słoiki, bo Hop też lubi. Pojutrze będą pycha!